Mijn vader en moeder hebben dit nooit geweten. In die tijd waren er nog geen echo’s waarop alles te zien was. Mijn moeder wist later ook niet te vertellen of ze bijvoorbeeld een bloeding heeft gehad tijdens de zwangerschap waarop uitwees dat ze misschien een miskraam heeft gehad.

Na de opstelling heb ik het eigenlijk een tijd weg gestopt. Het voelde als zo een hype ding. Wat jaren later kon ik haar steeds meer een plek geven, of eigenlijk meer “erkennen”. In de opstelling voelde het alsof ze jonger was als ik. Maar bij een latere opstelling (bij een training systemische coachen, met docent Rianne Hertsenberg van Samenop, voelde ik dat het niet klopte. En dat is natuurlijk ook zo, als iemand eerder gaat, dat ze dan ouder is.

Pffff ik word er nu opeens misselijk van nu ik dit zo aan het typen ben en begin vreselijk te zuchten.

Tijdens een dans dag “Shedding Skin” van Rimke Pepers heb ik een edelsteentje in een papier gedaan, in een propje gevouwen als “symbool” voor mijn tweelingzus. Rimke zou de papiertjes, ’s avonds, met de Volle Maan, ritueel verbranden om dit weer aan de aarde terug te geven, het universum in. Je kon er ook iets opschrijven wat je los wilde laten. Mijn intentie was om mijn tweelingzus los te laten. In dat moment voelde het helemaal kloppend.

Door gesprekken met andere en het delen van een gedicht (deze kan je binnenkort lezen als mijn webdesigner, Vanja Lakerveld van My Branding Company, deze heeft aan-gemaakt) kon ik heel sterk voelen dat ik haar niet los te laten had/heb, maar juist meer contact met haar mag zoeken, haar erkennen. Dat wij altijd samen zullen blijven, ook al is zij hier niet meer fysiek op aarde.

Ik merkte dat dit JUIST heel belangrijk was/is, in mijn proces. Mijn proces waardoor ik eindelijk ECHT MAG WORDEN WIE IK BEN!!! Dat ik haar in mijn hart mag sluiten, verbinding met haar mag maken. Dat ik naar haar wijsheden mag luisteren.

DAT IK MAG LEVEN!!!

Zij heeft niet voor niks haar leven aan mij gegeven.

Huilend zit ik nu in mijn bed met mijn laptop op schoot. Het is inmiddels al 23.55 uur. Morgen heb ik een training van Home-Start (Humanitas) maar ik voelde dat dit nu zo belangrijk was om te gaan typen. Ik gebruik heel veel schriften (dagboeken) om vaak dingen in om te schrijven, maar in het kader van het schrijven van mijn boek en steeds meer minimalistisch worden MOEST ik dit nu meteen gaan typen op de laptop.

Er komt nu letterlijk wat meer rust in mijn systeem. Al merk ik nu ook weer een bepaalde pijn op mijn ribben. Deze pijn voelde ik ook afgelopen dinsdag, tijdens een dag van de Kristallenkern bij Saskia de Ruiter van De Krachtsteen.

Ik spring een beetje van de hak op de tak. De Kristallenkern is een soort training. Training kan ik het eigenlijk niet noemen. Tijdens deze dagen verbinden we ons met een edelsteen. Door te voelen en ons open te stellen voor de wijsheden van de steen onder andere door meditaties/heling sessies.

Omdat ik zoveel verschillende dingen benoem in deze eerst BLOG, schrijf ik binnenkort een volgende.

Waar zou jij willen dat deze over gaat?